Acteurs die muzikant worden, wie zijn ze, wat drijft hen? Is het een modeverschijnsel, een trend, de passie voor muziek? Het antwoord zal ergens in het midden liggen, maar het is opvallend hoeveel populaire filmsterren zich vandaag op een podium wagen. Ze hebben natuurlijk het voordeel van hun naambekendheid mee die ze in de filmwereld verworven hebben en kunnen dit gebruiken als uithangbord om volle zalen te trekken. Het sterrendom heeft soms rare kronkels en zo zien we met wisselend succes onder andere Bruce Willis, Johnny Depp, Jeff Bridges, Steven Seagal, Hugh Laurie, Ryan Gosling, Russell Crowe, Billy Bob Thornton, en andere Eddie Murphy’s, om het bij het mannelijk gezelschap te houden, de concertzalen onveilig maken. Kiefer Sutherland behoort dus ook tot het selecte kransje dat het aandurft songs te schrijven, een gitaar te omgorden en achter een micro op een podium te springen. Dat hij ondertussen kan pronken met een oerdegelijk live repertoire en twee schitterende en gevarieerde country albums "Down In A Hole" en zijn nieuwkomer “Reckless Me”, siert de man. Niet dat hij iets vernieuwend aan het genre toevoegt, maar in zijn bijna twee uur durende set moet hij zeker niet onderdoen voor veel Americana sterren. Kiefer trakteerde ons met een stevig brouwsel van country, rock, rockabilly met zelfs vleugjes classic rock, afgewisseld door enkele pakkende ballades en sappige anekdotes. De schare die hard fans stonden al uren op voorhand aan de deurklink van Het Depot te rammelen. Of dit is voor de eens zo populaire Jack Bauer uit de reeks “24” in levende lijve te zien of voor ‘s mans muzikale prestaties speelt geen rol. De sfeer zat er in ieder geval goed in en de cowboyhoeden tooiden hier en daar de Leuvense arena.

Je kan je de vraag stellen hoe het gelopen zou zijn moesten bovenstaande excellenties niet van hun beroemdheid hebben kunnen profiteren om zich puur op muzikaal talent een weg naar de top te banen. Dat zou een ander paar mouwen geweest zijn waarschijnlijk, want nu hebben ze niet enkel een naam die er op elke affiche uitspringt, maar zijn ze ook kapitaalkrachtig genoeg om een grote tournee op poten te zetten en de allerbeste muzikanten in te huren. De show kan er enkel maar wel bij varen en in het geval van Kiefer Sutherland is dit zeker het geval. Zelf beschikt hij zeker over een grote dosis muzikaal talent en schrijft hij heerlijk verhalende teksten uit zijn leven gegrepen, zoals dat elke zichzelf respecterende country artiest betaamd. Sutherland is niet enkel een echt podiumbeest dat zijn publiek weet te bespelen, maar ook een degelijke gitarist met een korrelige stem à la John Hiatt. Vocaal wordt hij knap harmonisch bijgestaan door zijn bandleden en instrumentaal zit het al helemaal snor. Op het podium staat hier vanavond niemand minder dan master class gitarist Doug Pettibone, jarenlang gitarist en producer van Lucinda Williams, geflankeerd door Kiefer’s rechterhand, de getalenteerde zanger-gitarist Austin Vallejo op Telecaster B-bender en mondharmonica, die de nodige country-twang garandeert, een ritmesectie met de geweldige drumster Jess Calcaterra en bassist Joe De La O, en een meesterlijke toetsenist, multi-instrumentalist Phil Parlapiano, die wisselt tussen piano, accordeon, mandoline en gitaar. Je countrytenen zouden voor minder gaan krullen. Het podium is bovendien schitterend verlicht en uitgedost met een prachtige backdrop die Sutherlands naam en die van zijn verleden jaar verschenen tweede album “Reckless Me” draagt.

Elke song heeft een betekenis in het leven van Kiefer Sutherland en hij pakt hier graag mee uit bij het publiek. Dat dit soms wat cliché overkomt deert niet, bij de fans gaat het naar binnen als zoete koek. Ook de titel van zijn nieuwe album grijpt terug naar een tijdperk waar Kiefer in het paardenrennen zat en van rodeo naar rodeo trok. De tekst van het de rockende countrywals “Reckless Me” spreekt dan ook boekdelen en we mogen dadelijk een eerste staaltje van Doug Petibone’s meesterlijk slidegitaarwerk bewonderen. Pettibone is van alle markten thuis op snarengebied, ook op de in de countrygenres zo populaire pedal steel, die hij droevig laat janken in Kiefer’s Johnny Cash tribuut in “Shirley Jean”, een pakkende countrywals over een ter dood veroordeelde gevangene. Ook zijn band en de meereizende crew krijgen hun ereronde in één van de weinige trage ballades van de show, “On The Road”, knap doorweven met mondharmonica van Austin Valejjo. De meest aangrijpende countryballade is echter “Saskatchewan”, die Kiefer schreef naar aanleiding van zijn moeder die zo goed als op sterven lag na een vierde hartinfarct en nog dieper ontroerend klinkt op de accordeontonen van Phil Parlapiano.

Aan variëteit in stijl binnen het countrygenre is er geen gebrek. Zo ontketent de opgewekte Patty Loveless cover “Blame It On Your Heart” een puur rockend Chuck Berry pianofeestje, tot groot jolijt van de dansbeentjes in de zaal en doet hij dit nog eens zachtjes over in rockabilly stijl in “This It’s How It Is Done”, met een twangende en bendende Telecaster van Vallejo op kop. “Run To Him” laat ons dan weer een dampende country blues proeven en rolt de loper uit voor een zwaar rockende versie van Tom Petty’s “Honey Bee” dat slechts de aanloop is naar een geniale finale vol gitaargeweld. “Ash She Wrote” beukt als een donderende dodenmars op drums, gedirigeerd door ceremoniemeester Jess Calcaterra en wordt opgeluisterd door een knap psychedelisch gitaar intermezzo, om dan naadloos over te vloeien in de stacato snijdende AC – DC gitaar in “Down In A Hole” dat ontvlamt in een kolkende slotakkoord van duellerende gitaren.

Als er al een minder puntje was in de set, dan klonk Gordon Lightfoot’s “Sundown” los vast qua zang. Misschien was de slok uit een door een fan als presentje aangegeven whiskey flesje de boosdoener, maar wie maalde daar nog om na al dit moois dat we te horen en te zien kregen. Kiefer Sutherland mag dan nog geen Steve Earle of wijlen Waylon Jennings naar de kroon kunnen steken, hij trakteerde ons hier wel op een wervelend en afwisselend avondje top Americana. In de filmwereld heeft hij zijn adelbrieven al verdiend en hij is nu ook goed op weg om in de muziekwereld naam te maken.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels

Voor meer foto's klik hier